Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός
Πάτησα για πολλοστή φορά το κουδούνι, αλλά κανένας δεν άνοιγε την πόρτα. Χτύπησα με το χέρι, αλλά ήμουν βέβαιος πια πως δεν υπάρχει ελπίδα να μ’ ακούσει κανένας. Πως ν’ ακουστεί το απαλό χτύπημα του χεριού μου στην πόρτα, αφού μέσα γινόταν χαλασμός κόσμου; Η μουσική δονούσε τους τοίχους. Φωνές, ομιλίες, γέλια, ακαθόριστοι ήχοι, μια φασαρία απερίγραπτη έπνιγε το δικό μου αδύνατο θυροχτύπημα. Έφυγα και καθώς έστριβα στη γωνιά, μια σκέψη γεννήθηκε στο μυαλό μου. Μήπως το ίδιο βουητό επικρατεί μέσα μας, όταν και ο Χριστός χτυπά την πόρτα της συνείδησής μας;
Ο Κύριος «κρούει την θύραν» (Αποκ.3/20), αλλά πώς να ακούσουμε την ευγενική Του φωνή, όταν μέσα μας βουίζει ο κόσμος των αισθήσεων; Ο Παράκλητος είναι το πιο ευγενικό πρόσωπο στο ορατό και αόρατο σύμπαν. Η ”φωνή” Του είναι απαλή και σιγανή σαν το θρόισμα των φύλλων στο ελαφρό αεράκι. Για να Τον ακούσουμε πρέπει να σιγήσει μέσα μας ο ορυμαγδός του κόσμου. Ένας βασικός λόγος που δεν ακούμε τη φωνή του Θεού είναι γιατί επιτρέπουμε στα αλαλάζοντα κύμβαλα του κόσμου να καταπνίγουν την ήρεμη και γαλήνια φωνή Του, που έρχεται σαν έκλαμψη, σαν ιδέα, σαν μια επίμονη σκέψη την ήσυχη ώρα του στοχασμού. Ο τρόπος που μας μιλά ο Θεός είναι μέσα από την αναμόχλευση ιδεών και τη γόνιμη σκέψη που συνοδεύεται κατά κανόνα από εσωτερική χαρά και αγαλλίαση. Αλλά την ίδια στιγμή ο Σατανάς με τα δικά του μέσα και όργανα αντιλαλεί στο πνεύμα μας το δικό του πλανερό τραγούδι. Ένα τραγούδι που το νόημά του συνοψίζεται στο λεγόμενο «κοσμικό φρόνημα» ή «φρόνημα της σαρκός», όπως το ονομάζει η Βίβλος. Το κοσμικό φρόνημα αχρηστεύει την πνευματική μας ακοή και έτσι δεν ακούμε τη φωνή του Παράκλητου. Ο Σατανάς θέλει να θεμελιώσει στη σκέψη μας την πλήρη αποξένωση και απεξάρτησή μας από το Θεό. Καλλιεργεί μια νοοτροπία, που νομοτελειακά μας υποδουλώνει στον υλισμό, τη σαρκολατρεία, τον εγωκεντρισμό και τη θεοποίηση του εαυτού μας, διότι εδραιώνει μέσα μας την πεποίθηση ότι είμαστε αυτοδύναμοι και αυτάρκεις με τη σοφία και τις ικανότητές μας. Ο Χριστός λέει, «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω.15/5). Ο ανθρωποκτόνος διάβολος δυστυχώς πείθει με την άποψη, ότι τα πάντα δύναμαι απ’ εμαυτού.
Ουράνιε Πατέρα, κατασίγασε μέσα μας τον απόηχο των κοσμικών αλαλαγμών. Οικοδόμησε μέσα μας το φρόνημα του Αγαπητού Σου Υιού και κάνε μας να καταλάβουμε ότι η ουσία και το νόημα της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση αυτού του φρονήματος.
Παναγιώτης Σταυρινού
Μαθηματικός
stavrinoup@hotmail.com
Λεμεσός- Κύπρος