«Είθε να εγνώριζες και συ τουλάχιστον εν τη ημέρα σου ταύτη  τα  προς ειρήνην σου αποβλέποντα» (Λουκ. 19: 42)

 

Ω! είθε να γνώριζες

άνθρωπε   αυτής  της γης

πως σε αιώνια χάριτος

κι ελέους παροικείς,

είθε και να ερεύναγες

της ύπαρξης το νήμα,

δεν το μπορώ να σπαρταράς

στο νιόσκαφτο το μνήμα.

 

Ας  ήτανε να ρώταγες

το Άγιο  Βιβλίο

και δάσκαλο να ζήταγες

το Πνεύμα Του το Θείο.

Κάθε σελίδα και σκαλί

μαζί εσείς οι δύο,

στης  δόξας Του θα πέρναγες 

τ’ άπειρο  μεγαλείο.

 

Ω! είθε να γνώριζες,

είθε να εννοούσες

εκείνον  που σε προσκαλεί

δε θα τον προσπερνούσες

αν μάθαινες πως ο Χριστός

αγωνιά και τώρα

για τη χαμένη σου ψυχή

δε θ΄αδιαφορούσες.

 

Σου είναι δώρο η στιγμή

και χάρισμα η ώρα,

ψάξε να βρεις  το δωρητή,

σταμάτησε στο «Τώρα»,

το αύριο είν’ άγνωστο,

το μέλλον ποιος το ξέρει,

Ω! είθε να επίστευες,

Να σου έσφιγγα το χέρι.

 

ΕΦΗ ΑΙΒΑΖΙΔΟΥ