Γράφει ο ΧΑΡΗΣ Ι. ΝΤΑΓΚΟΥΝΑΚΗΣ. Νομικός
Τι θα λέγατε αν βλέπατε ένα αεροπλάνο, και μάλιστα μεγάλο, Μπόινγκ, να είναι “απιθωμένο” στην πλατεία Συντάγματος; Θα λέγατε ότι είναι κάποιο παλιό μοντέλο και το έχουν εκθέσει για να το δει ο κόσμος. Λογικό.
Αν το βλέπατε όμως εγκατεστημένο κανονικά σ’ ένα μεγάλο κήπο; Ίσως να σκεφτόσασταν ότι έχασε τον δρόμο του και προσγειώθηκε ανώμαλα. Όμως δεν είναι σακατεμένο. Είναι μια χαρά σκάφος, με όλα τα εξωτερικά του γνωρίσματα, και στέκεται εκεί, έξω από το φυσικό του περιβάλλον, που είναι αναμφίβολα το αεροδρόμιο.
Κι όμως υπάρχει και μια άλλη εξήγηση για ένα Μπόινγκ 747 της Ολυμπιακής, “παρκαρισμένο” δεξιοτεχνικά στον μεγάλο κήπο ενός Άγγλου με περίεργα γούστα. Το αγόρασε για 100 χιλιάδες δολάρια από την Ολυμπιακή πριν από χρόνια, όταν πια το σκάφος δεν μπορούσε να πετάξει. Πάντα ήθελε ο άνθρωπος αυτός να ζήσει μέσα σε αεροπλάνο! Το έφερε λοιπόν στον κήπο του, του έβγαλε όλα τα καθίσματα, και τον χώρο που δημιουργήθηκε, κάπου 1.000 τετραγωνικά, τον διαμόρφωσε σε διαμέρισμα, το διαμέρισμα των ονείρων του. Σε λίγο τελειώνουν οι εργασίες και το πιλοτήριο θα το μετασκευάσει σε γραφείο.
Βλέποντας κανείς τον άνθρωπο της εποχής μας να κατατρύχεται με όλα τα άγχη του, τις επιδιώξεις του να αποκτήσει και ν’ απολαύσει όλο και περισσότερα υλικά αγαθά ή να επιδειχθεί και να προβάλει τον εαυτό του πάνω απ’ όλους τους άλλους μέσα στη δίνη αυτού του κοσμικού συστήματος, δεν μπορεί να μη σκεφτεί το αεροπλάνο αυτού του Εγγλέζου:
Ο άνθρωπος, που δημιουργήθηκε από τον Θεό “κατ’ εικόνα και ομοίωσή του” με προορισμό να συνομιλεί με τον Θεό και να ζει αιώνια μαζί του σε ανώτερες σφαίρες, απαλλαγμένος από τα βαρίδια της αμαρτίας του, τώρα βρίσκεται καθηλωμένος στο έδαφος, ανήμπορος να πετάξει ένα μέτρο πάνω από τη γη, έξω από τον πραγματικό προορισμό του και το φυσικό περιβάλλον του, που στην τόσο παραστατική διήγηση των Γραφών έμοιαζε με έναν ειρηνικό κήπο, τον κήπο της Εδέμ.
Τώρα, μετά την πτώση του, φρεσκοβαμμένος, “ανακαινισμένος”, με όλα τα κομφόρ της τελευταίας λέξης της τεχνολογίας, με επιτεύγματα επιστημονικά, με φιλοσοφία, θλιβερό απομεινάρι της ανώτερης ψυχής που ακόμη φέρει μέσα του, “καμαρώνει” σε έναν άλλο κήπο, τον κήπο αυτού του κόσμου, έναν κήπο κατάπτωσης. Μακριά από το Θεό.
Νιώθεις μήπως έτσι κι εσύ, φίλε μου; Θέλεις να πετάξεις ψηλά αλλά δεν μπορείς; Η αμαρτία σε κρατάει δέσμιο μακριά από τους ανώτερους πνευματικούς αιθέρες; Ο Θεός, ο αρχικός κατασκευαστής – δημιουργός σου, θέλει να σου δώσει τα πρώτα σου φτερά. Θέλει να σε δει να πετάς ξανά εκεί απ’ όπου έπεσες, από την ανώτερη σφαίρα της στενής επικοινωνίας μαζί του. Η πτώση των πρωτοπλάστων, και ο θάνατος που ακολούθησε, δεν είναι τίποτε άλλο από τη διακοπή της ζωντανής προσωπικής σχέσης τους με τον δημιουργό τους. Κρύφτηκαν από τον Θεό. Εκδιώχθηκαν από τον παράδεισο.
Ο Χριστός με το εξιλεωτικό έργο του πάνω στον Σταυρό άνοιξε πάλι τον δρόμο και προσφέρει σε όλους τη σωτηρία διά της πίστεως. Τη σωτηρία που αναγεννά τον άνθρωπο, τον κάνει νέο πνευματικό δημιούργημα – παιδί του Θεού και του δίνει τη δύναμη ν’ αφήσει τον κήπο της κατάπτωσής του, όσο όμορφος κι αν είναι, και να ξαναπετάξει ψηλά στους αιθέρες του Θεού, όπου είναι κι ο αρχικός του, ο αρχικός σου, προορισμός.