Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4

 

T. Austin-Sparks

 

«Και θέλεις ενθυμείσθαι πάσαν την οδόν, εις την οποίαν σε ωδήγησε Κύριος ο Θεός σου…» (Δευτερ. η´/2)

 

«Αδελφοί, εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό. Αλλ’ εν πράττω, τα μεν οπίσω λησμονών εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος.»

(Φιλιπ. γ´/13-14)

«Θέλεις ενθυμείσθαι» και «τα οπίσω λησμονών»…Να θυμάσαι και να ξεχνάς!

Στα δύο αυτά χωρία, που μοιάζουν αντιφατικά—αν και όπως θα δούμε παρακάτω δεν είναι—έχουμε πρώτα την παρότρυνση να θυμόμαστε το παρελθόν με ευγνωμοσύνη αλλά με το σκοπό (όπως φαίνεται από το όλο κεφάλαιο 8 του Δευτερονομίου) να πάρουμε απ’ αυτή τη θύμηση μαθήματα για το μέλλον. Έπειτα έχουμε την παρότρυνση να ξεχνάμε συνειδητά το παρελθόν και να προχωρούμε προς τα μπρος, προς το σκοπό μας.

Ανάμεσα στα δύο αυτά σημεία της Γραφής υπάρχει μία συγκεκριμένη ομοιότης: Και τα δύο αναφέρονται σ’ ένα καίριο μεταβατικό σημείο ή σημείο κρίσης, αν θέλετε. Στο πρώτο μια μεγάλη αλλαγή επρόκειτο να λάβει χώρα και όλα όσα αναφέρει ο Μωυσής σ’ αυτό το μακρόπνοο κεφάλαιο του Δευτερονομίου σχετίζονται μ’ αυτή ακριβώς τη μετάβαση. Θα γινόταν μια μεγάλη αλλαγή στην ηγεσία, η οποία θα περνούσε από την περίοδο της έντονης και δραστικής προετοιμασίας της οδού του μέλλοντος, καθώς και της θεμελίωσης των αλλαγών που θα επακολουθούσαν, σε μια περίοδο η οποία θα έκανε πράξη όλ’ αυτά, θα δοκίμαζε την αξία τους και θα αναλάμβανε και τις σχετικές ευθύνες. Θα ήταν μ’ άλλα λόγια η μετάβαση από μια περίοδο «εκπαίδευσης του παιδιού», με την πειθαρχία και την επίπληξη να έχουν τον πρώτο λόγο, σε μια περίοδο πρόσβασης στην κληρονομία και άσκησης διοίκησης επάνω σ’ αυτήν.

Ο συνδυασμός των δύο αυτών φάσεων αντιστοιχεί απόλυτα με τη φυσιολογική χριστιανική εμπειρία. Μια αληθινά χριστιανική ζωή πρέπει να χαρακτηρίζεται απ’ αυτά ακριβώς τα δύο στάδια τα οποία αποτελούν τις από το Θεό ορισμένες οικονομίες για τις δύο διαφορετικές φάσεις της χριστιανικής ζωής. Στη μία φάση ορισμένα πράγματα συνιστούν τον κυριαρχικό, εξαίρετο και κρατούντα τρόπο του Θεού. Έρχεται όμως η εποχή που αυτά περνούν ή χάνουν τη θέση της αρχικής υπεροχής τους και τα αντικαθιστούν κάποια άλλα. Στις δύο αυτές εναλλασσόμενες οικονομίες υπάρχουν πάντα τα δύο στοιχεία τα οποία αναφέραμε: Η προπαρασκευή και η εκπλήρωση—ή ευθύνη. Υπάρχει η προετοιμασία του εδάφους, κατά την οποία χορηγός της πείρας και της εκπαίδευσης είναι ο Θεός, και υπάρχει και το στάδιο κατά το οποίο όλο αυτό τίθεται σε εφαρμογή και δοκιμάζεται ως προς την πραγματική σημασία του για κείνους τους οποίους αφορά. Η δοκιμασία δε αυτή γίνεται καθώς οι άνθρωποι ωθούνται στο να αναλάβουν νέες ευθύνες.

Η διαδικασία αυτή μπορεί να αφορά μόνο άτομα, όπως συμβαίνει συχνά, γιατί οι περισσότεροι από μας μπορούμε να δούμε ότι το διάστημα που έχουμε διανύσει στη ζωή διά μέσου διαφόρων κρίσεων ήταν αυτή ακριβώς η διαδρομή από τη μία φάση στην άλλη. Μπορεί να αφορά μια ομάδα των ανθρώπων του Θεού ή και μια ολόκληρη εκκλησία. Σε τέτοιες ώρες, όταν ο Θεός μάς φέρνει αντιμέτωπους με τα ζητήματα που έχουν δει το φως της καινούργιας ημέρας—τις απαιτήσεις και τις ευθύνες της—το να θυμόμαστε έχει πολύ μεγάλη σημασία. Σε κάτι τέτοιες ώρες ο Θεός λέει: «Θέλεις ενθυμείσθαι».

Στην ανάμνηση υπάρχουν δύο πλευρές. Υπάρχει η ανθρώπινη πλευρά κι αυτή είναι που καθρεφτίζεται εδώ, στο εδάφιο 2 του ογδόου κεφαλαίου του Δευτερονομίου. «Και θέλεις ενθυμείσθαι πάσαν την οδόν, εις την οποίαν σε ωδήγησε Κύριος ο Θεός σου τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν τη ερήμω, διά να σε ταπεινώση, να σε δοκιμάση, διά να γνωρίση τα εν τη καρδία σου, εάν θέλης φυλάξει τας εντολάς αυτού, ή ουχί». Το θέμα δεν είναι, όπως υποστηρίζεται συχνά, ότι ο Θεός δεν γνώριζε την καρδιά του λαού Ισραήλ και έπρεπε να τον βάλει σε δοκιμασία προκειμένου να την ανακαλύψει, αλλά, σωστότερα, προκειμένου να κάνει το λαό Ισραήλ να καταλάβει.

Το εδάφιο 3 που αμέσως ακολουθεί σχετικά με το τι είναι το σημαντικότερο για την επιβίωση του ανθρώπου—«διά να σε κάμη να μάθης ότι ο άνθρωπος δεν ζη με μόνον άρτον»—είναι εκείνο που δίνει τον τόνο και στο προηγούμενο προσδίνοντάς του την έννοια «διά να γνωρίσει [ο λαός Ισραήλ] τα εν τη καρδία του». Αυτή είναι η ουσιαστική αποκάλυψη, προκειμένου να γίνει το θέλημα του Θεού. Και φυσικά είναι η πιο οδυνηρή εμπειρία ή περίοδος της ζωής μας, όταν κάτω απ’ το χέρι του Θεού και με τις επεμβάσεις Του στη ζωή μας (τους τρόπους, τις μεθόδους Του και τα μέσα που χρησιμοποιεί μ’ εμάς) ερχόμαστε να συνειδητοποιήσουμε τι είδους άνθρωποι επί τέλους είμαστε, αν τυχόν είχαμε μια κάποια ιδέα για τον εαυτό μας ή νομίζαμε ότι είμαστε κατιτί.

Αυτή όμως η συντριπτική αποκάλυψη του αληθινού εαυτού μας, όπως μας βλέπει ο Θεός, παρόλο που είναι ίσως η χειρότερη πλευρά μιας ζωής κάτω απ’ τα χέρια του Θεού, είναι απόλυτα απαραίτητη για τους σκοπούς Του. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό ακριβώς είναι ένα απ’ τα πράγματα που κάνει ο Θεός με μια ζωή την οποία έχει πάρει στα χέρια Του: Αργά ή γρήγορα την ξεγυμνώνει στα μάτια του ανθρώπου, έτσι ώστε εκείνος να μην έχει πια εμπιστοσύνη στη σάρκα. Για να σε κάνει λοιπόν να μάθεις τι υπήρχε στην καρδιά σου, εάν θα φύλαγες τις εντολές Του ή όχι, σε υπέβαλε σ’ αυτές τις δοκιμασίες, περιούσιε λαέ. Και ποια ήταν η κατάληξη μετά από τα σαράντα χρόνια περιπλάνησης στην έρημο; Δεν τις τήρησε ο Ισραήλ τις εντολές. Δεν ήταν ικανός από μόνος του να τις τηρήσει κι έτσι απέδειξε—και στον εαυτό του και σε κάθε άλλον—ότι δεν την είχε μέσα του αυτή τη δυνατότητα. Και πρέπει να το θυμόσαστε αυτό!

Πολύ εύκολα, όταν έρχονται οι ευλογίες, όπως το κεφάλαιο αυτό μας δείχνει στη συνέχεια, ξεχνάμε το έργο της ταπείνωσης, του αδειάσματος, της σύνθλιψής μας, το οποίο ο Θεός επιτέλεσε μέσα μας ως θεμέλιο των πάντων. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Έτσι είμαστε. Γι’ αυτό και το «θέλεις ενθυμείσθαι» δίνεται με την έμφαση προσταγής. Θέλεις ενθυμείσθαι! Υπάρχουν πολλές τέτοιες εκφράσεις με το «θέλεις» στο Λόγο του Θεού και αυτή είναι μία απ’ αυτές. Πρέπει πάντα να θυμάσαι ότι η βάση για το καθετί είναι η δική σου αναξιότητα για το οτιδήποτε. Δεν θα μπορέσεις ποτέ μα ποτέ να εκτιμήσεις το βαθμό της χάρης και του ελέους του Θεού, την όλη Του καλοσύνη και αγαθότητα, την υπομονή Του—την ανεξάντλητη εκείνη υπομονή της οποίας τα σαράντα χρόνια της ερήμου δεν είναι παρά μία ιστορική ένδειξη, αν δεν έχεις φτάσει στο σημείο να συνειδητοποιείς μαζί με τον απόστολο Παύλο ότι μέσα σου, δηλαδή στη σάρκα σου, δεν κατοικεί τίποτε το αγαθό, δεν υπάρχει ίχνος δικαιώματος με βάση την αξία σου. («Διότι εξεύρω ότι δεν κατοικεί εν εμοί, τουτέστιν εν τη σαρκί μου, αγαθόν», Ρωμ. ζ´/18). Να τη θυμάστε αυτή την πλευρά!

Αλλά πέρα απ’ αυτή την πλευρά του ανθρώπινου αυτοέλεγχου—την τόση αδυναμία, αποτυχία, ντροπή και διάλυση—υπάρχει και η θεϊκή πλευρά του πράγματος και τι θαυμάσια που ξεδιπλώνεται σ’ αυτή την πλευρά η ιστορία της πιστότητας του Θεού! Όσο βαθύτερα αποκαλύπτεται η πραγματική φύση του ανθρώπου, κάτω απ’ το θεϊκό χέρι, τόσο μεγαλύτερη φαντάζει η πιστότητα του Θεού. Θέλεις ενθυμείσθαι λοιπόν ότι, παρόλο που εσύ δεν μπόρεσες ούτε στο κατ’ ελάχιστο να φανείς αξιόπιστος, απέτυχες σε κάθε βήμα της δοκιμασίας και αποδείχτηκε ότι είσαι πέρα για πέρα ανάξιος, ο Θεός δεν απογοητεύτηκε με σένα, δεν σε εγκατάλειψε, δεν ένιψε τας χείρας Του. Παρέμεινε πιστός. Στη σημαία του Θεού, που επί σαράντα χρόνια κυμάτιζε σ’  όλες τις φυλές του Ισραήλ, θα’λεγε κανείς πως είναι χαραγμένο με πελώρια γράμματα ότι Εκείνος είναι Ελεήμων, πλήρης Χάρης, αργός στην οργή και γεμάτος αγαθοσύνη. Θέλεις ενθυμείσθαι αυτό. Την ατέρμονη υπομονή Του! Αυτό είναι το βασικό και είναι κάτι το απαραίτητο όταν ο σκοπός του Θεού είναι να οδηγήσει σε κάτι το ανώτερο ως προς τη δόξα και την τιμή του προσώπου Του. Το έργο αυτό στοχεύει στη συνειδητοποίηση δύο πραγματων: Aφενός ότι δεν είμαστε από μόνοι μας ο εκλεκτός λαός του Θεού, καλύτεροι απ’ όλους τους άλλους, και αφετέρου ότι ο Θεός είναι απέραντα ελεητικός ακόμα και απέναντι στα πιο ευτελή άτομα της οικουμένης.

Με το βλέμμα στραμμένο προς τα μπρος

Στο εδάφιο της προς Φιλιππησίους επιστολής που αναφέρθηκε στην αρχή ο Παύλος βρίσκεται κι αυτός σ’ ένα μεταίχμιο. Όπως ξέρουμε, όταν έγραψε αυτή την επιστολή, ήταν στη φυλακή. Συνειδητοποιούσε ότι ο χρόνος της αναχώρησής του πλησίαζε και δεν ήξερε από μέρα σε μέρα αν θα οδηγείτο στο θάνατο. Είχε ελπίδες ότι μπορεί να του δινόταν παράταση ζωής, αλλά έγραφε σαν να ήταν πολύ κοντά στο τέλος του. Έτσι, ήταν και γι’ αυτόν ένα μεταβατικό στάδιο.

Το ίδιο και για τις εκκλησίες. Η ηγεσία άλλαζε και όλα τα πρωτοποριακά που είχαν προηγηθεί—θεμέλια, διδασκαλία, εκπαίδευση κλπ.—τώρα θα έδιναν τη θέση τους στην απόδειξη της αξίας τους από κείνους στους οποίους είχαν μεταλαμπαδευτεί. Ο Παύλος ήξερε ότι ο δικός του Μαραθώνας έφτασε στο τέλος του. «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα» (Β´ Τιμ. δ´/7). Ωστόσο, για τον Παύλο αυτό δεν ήταν επ’ ουδενί λόγω το τέλος! Νομίζω ότι ήταν θαυμάσιο που δεν σταμάτησε σ’ αυτό το σημείο με τη διαπίστωση, «αυτό είναι το τέλος»! Αντίθετα είπε, Ακόμα κι αν έχω μία μόνο ώρα ζωής, μία μόνο μέρα, μία εβδομάδα, «τρέχω προς τον σκοπόν». Δεν πέφτει εδώ η αυλαία. Συνεχίζω. Και γιατί αυτό; Διότι, όπως είχε κάνει και ο Μωυσής παλιότερα, ο Παύλος είχε δει μακριά, μακρύτερα από ποτέ άλλοτε. Πολύ πιο μακριά απ’ τα όσα άφηνε πίσω του, είχε δει προς το μέλλον το οποίο ήταν πολύ ανώτερο απ’ το παρελθόν, κι ας ήταν το παρελθόν εξαιρετικά πλούσιο σε καρπό, μετά απ’ όλ’ αυτά τα χρόνια της διακονίας του Παύλου.

Βλέπετε, αυτά είναι τα δύο μεγαλύτερα μαθήματα της ζωής. Πού βρίσκεται η ελπίδα; Αρνητικά θα πρέπει να πούμε ότι, κρίνοντας απ’ τον εαυτό μας, εδώ δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει ελπίδα για ό,τι είναι μέσα μας. Έχουμε αποδείξει ότι είμαστε ένα μηδενικό σ’ αυτό τον τομέα της ζωής. Και αυτό είναι εκείνο που εννοεί ο Παύλος όταν λέει «τα οπίσω λησμονών». Ποια είναι εκείνα τα οποία θα λησμονούσε; Ήταν όλα εκείνα τα οποία ήταν απέλπιδα. Αυτά είναι εκείνα που απαριθμούσε όταν αναφερόταν σε όσα παλιά—στην αλύτρωτη ζωή του—τα νόμιζε κέρδος. Αυτά, είπε λοιπόν, είδε ότι δεν του έδιναν κανένα απολύτως κέρδος. Και διαπίστωσε ότι, κι αν ακόμα είχε τα πάντα όσα επιθυμεί ο άνθρωπος και φιλόδοξα επιδιώκει, σ’ αυτά δεν υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα. Αυτό είναι το μεγάλο μάθημα της ζωής: Από τη μια μεριά να καταλάβει ο άνθρωπος ότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως ελπίδα στα πράγματα αυτά και να τ’ αφήσει, όπως αφήνει κανείς ένα άγονο έδαφος. Να τα ξεχάσει. Μπορεί το να ξεχνάμε να είναι πρόβλημα για τη μεγάλη ηλικία αλλά εδώ το να ξεχάσουμε είναι επιταγή. Από την άλλη μεριά βέβαια πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πού βρίσκεται η ελπίδα, ποιο είναι το έδαφος στο οποίο ευδοκιμεί.

Στο σημείο αυτό ο Παύλος γίνεται το αντίστοιχο του Μωυσή. Όπως ξέρουμε, ο Μωυσής τοποθέτησε στο οπτικό πεδίο των Ισραηλιτών τη Γη της Επαγγελίας, τη θαυμάσια εκείνη γη όπου ρέει μέλι και γάλα, με το καρπερό της έδαφος, τα βάθη της και την πληρότητά της. Αυτό βέβαια ήταν ένας προφητικός οιωνός για τα πνευματικά πράγματα. Έχουμε χιλιάδες φορές ακούσει πως η γη συμβολίζει τον Ιησού Χριστό, την ουράνια γη, τη γη στην οποία κατοικεί η όλη πληρότητα του Πνεύματος. Ας ακούσουμε μια στιγμή το Μωυσή να εκθειάζει τον πλούτο εκείνης της γης κι έπειτα τον Παύλο να αναφωνεί, «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού!» (Ρωμ. ια´/33). Τι πληρότητα είχε δει ο απόστολος στον Ιησού! Η Γη της Επαγγελίας και ο Χριστός συνιστούν μια αντιστοιχία. Πού βρίσκεται η ελπίδα της λύτρωσης από την απελπισία για το Μωυσή και το λαό Ισραήλ παρά στο Μεσσία; Ο Χριστός είναι για τον άνθρωπο η «ελπίδα της δόξης του Θεού» (Ρωμ. ε´/2).

Πού ήταν λοιπόν η ελπίδα του Παύλου; Ανθρωπίνως ξέρουμε ότι η κατάστασή του δεν ήταν η καλύτερη. Υπήρχαν πολλοί αντικειμενικοί λόγοι στη ζωή του που ευνοούσαν ένα κλίμα κατάθλιψης. «Με απεστράφησαν πάντες οι εν τη Ασία», λέει δίχως άλλο με θλίψη (Β´ Τιμ. α´/15) και στη συνέχεια ονομάζει κάποιους συγκεκριμένους που ανήκαν σ’ αυτή την κατηγορία. Έπειτα, κοιτώντας τον εαυτό του, η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη. Βρισκόταν στη φυλακή, δεμένος με αλυσίδες και με μόνο την πένα του και το χαρτί για συντροφιά. Αλλά ούτε προς στιγμή δεν απογοητεύτηκε. Γιατί; Διότι είχε δει πόσα περισσότερα υπήρχαν στον Κύριο Ιησού απ’ όσα εκείνος είχε ποτέ επιτύχει. Ο Χριστός ήταν μεγαλύτερος απ’ όλα εκείνα. Ο Χριστός είναι μεγαλύτερος από τα πάντα. Ο Χριστός του Παύλου είναι μεγαλύτερος απ’ όλες τις συσωρευμένες απογοητεύσεις και γι’ αυτό λέει, «λογίζομαι ότι είναι [τα πάντα] σκύβαλα, διά να κερδήσω τον Χριστόν και να ευρεθώ εν αυτώ» (Φιλιπ. γ´/8), οπότε πορεύομαι «τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος» και «τρέχω προς τον σκοπόν διά το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού» (Φιλιπ. γ´/14). Εκεί υπάρχει η ελπίδα και αυτή η ελπίδα είναι που μας σώζει από την απελπισία.

Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά είναι μόνο λόγια για σας, αγαπημένοι μου. Τι θα συνιστούσε για σας η σωτηρία σας σε μια ώρα μεγάλης κρίσης, απογοήτευσης, αποθάρρυνσης, αντιμετώπισης εναντίωσης ή ίσως και κατάθλιψης; Σας συμβουλεύω να είναι ο Χριστός τον οποίο έχετε δει και έχετε γνωρίσει και ο οποίος είναι ψηλότερα απ’ όλα αυτά. Δεν μπορείτε να εγκαταλείψετε τα πάντα εξαιτίας των δυσκολιών, διότι εκείνο που έχετε δει στον Ιησού Χριστό είναι τόσο αληθινό. Δεν είναι θεωρία ούτε απλή διδασκαλία. Δεν είναι μόνο λόγια. Είναι το προσωπικό σας ουράνιο όραμα. Το έχετε δει κι ό,τι έχετε δει δεν μπορείτε να το διαγράψετε. Ό,τι έχει έρθει σε σας δεν μπορείτε να το αφήσετε να φύγει σαν να ήταν απλά και μόνο ένα πράγμα, διότι είναι η ίδια η ζωή σας. Και όταν λέω «ό,τι» δεν εννοώ κάποιο αντικείμενο αλλά Εκείνον. Ό,τι ήταν η Γη της Επαγγελίας για το Μωυσή, ήταν για τον Παύλο ο Χριστός: Κάτι το πάρα πολύ αληθινό, το εξαίρετο και το εξαιρετικά μεγάλο. Και σ’ Αυτόν ήταν η ελπίδα του τη δύσκολη ώρα της ζωής του στη γη, την ώρα που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν η ώρα της απογοήτευσης και της βαριάς κατάθλιψης.

Τι είναι λοιπόν αυτό; Είναι η πληρότητα του Χριστού που έχει αδράξει την ανθρώπινη καρδιά, κινεί τα νήματά της και τη φέρνει κοντά Του. Την ελευθερώνει από την πίεση των στενών ατραπών του μεταιχμίου—την απογοήτευση, τη θλίψη, την αγωνία και όλα εκείνα από τα οποία πέρασε κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης στην οποία την υπέβαλε ο Θεός, μια εποχή που θα ήταν ό,τι πιο εύκολο να φύγει μακριά Του, αν δεν είχε δει τη Γη της Επαγγελίας. Και αντίστοιχα εμείς αν δεν είχαμε γνωρίσει στην καρδιά μας την αποκάλυψη του Ιησού Χριστού, ένα πράγμα που δεν μπορεί να το εγκαταλείψει κανείς σαν κάτι που δεν δουλεύει ή δεν έχει σημασία.

«Διά να γνωρίσω αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού», λέει ο Παύλος στο κεφάλαιο αυτό της προς Φιλιππησίους επιστολής (γ´/10). Δεν είναι αυτή η επιθυμία ενός νεόφυτου αλλά ενός ώριμου χριστιανού στο τέλος μιας μακράς και γεμάτης Χριστό ζωής. Εδώ, στο τέλος, με κείνη την τόσο πλούσια και πλήρη γνώση του Κυρίου, την οποία απέκτησε μέσ’ απ’ όλα τα χρόνια της πνευματικής του «εκπαίδευσης», έρχεται ο Παύλος και λέει, Η γνώση μου για το Χριστό είναι τέτοια που μπορώ να δω πέρα απ’ τα τωρινά μου επιτεύγματα και τις εμπειρίες μου. Τώρα βλέπω ότι Εκείνος είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ ό,τι εγώ έχω μέχρι τώρα γνωρίσει. Γι’ αυτό και λέει, «Διά να γνωρίσω αυτόν»!

Στη χριστιανική ζωή έρχονται στιγμές που ο Κύριος λέει, «Τώρα, κοίτα, Εγώ ασχολούμαι μαζί σου και σ’ έχω κάνει να καταλάβεις πάρα πολλά. Τώρα όμως ήρθε η στιγμή που αυτά θα δοκιμαστούν στην πράξη. Έμαθες όσα έπρεπε να μάθεις; Και πού σε οδηγούν αυτά σήμερα στο να σε ικανώσουν να αναλάβεις ευθύνη για τα πνευματικά πράγματα; Κρίσεις σαν κι αυτές έρχονται από καιρού εις καιρόν και είναι πέρα για πέρα αληθινές, διότι για τον πιστό ανατέλλει μια νέα τάξη πραγμάτων. Δεν νομίζω ότι κάνω λάθος να πω ότι έχουμε ήδη μπει στην εποχή που τα παιδιά του Θεού θα δοκιμαστούν προκειμένου να μπουν στην ουράνια κληρονομιά ως προς το τι έχουν λάβει από τον Κύριο.

Ας συγκεντρώσουμε λοιπον τώρα όλες τις αξίες που μας έχει μάθει ο Θεός στην πορεία διά μέσου των εκπαιδευτικών μας δοκιμασιών και ας καταλήξουμε σ’ αυτό:

«Τρέχω…τρέχω…τρέχω προς τον σκοπόν διά το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού».

 

Αναρωτιέμαι αν μπορούμε κι εμείς να φτάσουμε σ’ αυτό το συμπέρασμα. Ατομικά ο καθένας μας μπορεί να έχει περάσει από πολλές και οδυνηρές δυσκολίες στην ατομική του ζωή, αλλά κάτι τέτοιο απλά σημαίνει ότι ο Θεός τον προετοίμαζε για κάτι παραπάνω. Όχι, ο Θεός δεν είναι ένας Θεός που πιστεύει στο να βάζεις τελεία. Πάντα ωθεί προς κάτι περισσότερο. Έτσι είναι η φύση Του, αν θα μπορούσα να το πω αυτό. Κάτι περισσότερο—και μετά κάτι ακόμα περισσότερο—αυτός είναι ο Θεός! Και αν γι’ αυτό το κάτι περισσότερο πρέπει να καθαρίσει το έδαφος με κάτι παραπάνω απ’ τις ήδη γνωστές παιδαγωγικές Του κατεδαφίσεις, αυτό είναι καλό, γιατί ο σκοπός Του αποβλεπει σε κάτι περισσότερο για τον άνθρωπο. Υπάρχουν ακόμα τόσα υπερβατικά πράγματα, πέρα από κείνα που σκεφτόμαστε ή που Του ζητάμε.

Όπως είπα και προηγουμένως μπορεί να έχετε περάσει από καμίνι είτε ως άτομο είτε ως ομάδα. Ο Κύριος οργώνει βαθιά, πολύ βαθιά, αλλά πάντα με σκοπό τη σπορά. Θέλει να δει καρπό, θερισμό και το περασμένο εκπαιδευτικό Του όργωμα, παρόλο που μπορεί να φαίνεται εξοντωτικό, έχει γίνει μόνο με το σκοπό του «πολύ περισσότερου» που μπορεί να φέρει ο άνθρωπος σαν σοδειά κατά το θέλημά Του. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρχει η αποφασιστικότητα να συνεχίσουμε τον αγώνα και να μην τον εγκαταλείψουμε. Με τη Χάρη του Θεού θα συνεχίσουμε. Και θα συνεχίσουμε προς τον σκοπόν.

Αυτό το πνεύμα είθε να μας διακατέχει.

Μετάφραση από τα αγγλικά: Δρ Γιούλικα Κ. Masry (April, 2011)

 

(©Austin-Sparks. Net info@austin-sparks.net, A Living Hope, Chapter 4 – Remembering and Forgetting, Apr 7 2011)