Ζούμε στο λίκνο της ελευθερίας και απολαμβάνουμε κάθε είδους ελευθερία: εθνική, πολιτική, θρησκευτική, του λόγου, της σκέψης, του τύπου κλπ. Η επικρατούσα στάση σήμερα είναι: η ζωή είναι δική μου και  μπορώ να την κάνω ό,τι θέλω. Κι όμως, η ανοχή των αμαρτωλών πρακτικών μάς οδηγεί στην… υποδούλωσή  της ελευθερίας. Π.χ., τα ψέματα, η ανεντιμότητα, οι απάτες για  πολλούς έχουν γίνει τρόπος ζωής. Άλλοι επιδίδονται σε αχαλίνωτες σεξουαλικές πράξεις και καυχιούνται για τα κατορθώματά τους, ενώ  είναι αιχμάλωτοι του πάθους τους. Άλλοι είναι εθισμένοι στο αλκοόλ, που τους έχει υποδουλώσει  και προκαλεί δυστυχία και πόνο στις  οικογένειές τους. Άλλοι είναι δέσμιοι στα ναρκωτικά, το τσιγάρο, το κάπνισμα, τη βλαστήμια κλπ. Όλες σχεδόν αυτές οι ελευθερίες οδηγούν  στον εξευτελισμό, στην κατάπτωση, στην καταστροφή…

Ζούμε σ’ έναν κόσμο που απαιτεί απόλυτη ελευθερία. Μια ομάδα ανθρώπων στο όνομα της ελευθερίας ζητούν από τους άλλους όχι μόνο να τους ανεχθούν, αλλά  και να γιορτάσουν μαζί τους με παρελάσεις υπερηφάνειας και χειροκροτήματα. Θέλουν να επιβάλουν το αφύσικο ως φυσιολογικό! Και όλα αυτά κινούνται ταχύτατα, και μάλιστα επικυρώνονται και ψηφίζονται νόμοι από τα κοινοβούλια χριστιανικών χωρών. Κι ενώ παρέχεται απόλυτη ελευθερία σε καθετί το ανώμαλο, αντίθετα οι ελευθερίες που έχουν σχέση με τα πνευματικά και τη χριστιανική διδασκαλία συρρικνώνονται, μάλιστα καταργούνται και με νόμους! Ζούμε σε καιρούς που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, όπως έκαναν οι Ισραηλίτες στην περίοδο των Κριτών: «κάθε ένας έκανε το αρεστό στα μάτια του» (Κριτές 21:25).

 

Το πρόβλημα είναι ότι εθελοτυφλούμε και παραβλέπουμε την κατάχρηση της ελευθερίας. Στο όνομα της ελευθερίας τα ΜΜΕ γράφουν και λένε ό,τι θέλουν, οι φοιτητές καταστρέφουν τα πανεπιστήμια, πενήντα εξήντα αναρχικοί καταστρέφουν περιουσίες και δημιουργούν αναστάτωση σε μεγάλες πόλεις. Τα βράδια φοβάται κάποιος να βγει έξω. Οι νόμοι γίνονται πιο ελαστικοί στην παρανομία. Η ελευθερία μας μεταβλήθηκε σε ασυδοσία, που είναι η χειρότερη σκλαβιά.

Ως  Έλληνες  γνωρίσαμε σκλαβιά αιώνων από τους Τούρκους, την Κατοχή των Γερμανών, τις δικτατορίες…  Σίγουρα καμία δυστυχία δεν είναι τόσο μεγάλη όσο της σκλαβιάς.

Οι πρωταγωνιστές της ελευθερίας σε κάθε εποχή έχουν εκτιμηθεί ως οι μεγαλύτεροι ευεργέτες της ανθρωπότητας. Αντίθετα, οι εχθροί της ελευθερίας δικαίως θεωρούνται ως εγκληματίες και τύραννοι. Την ντροπή τους τίποτε δεν μπορεί να την εξαλείψει.

Τι θα σε ωφελήσει, όμως, αν είσαι ελεύθερος πολίτης, ενώ είσαι δέσμιος στα πάθη και στις διαστροφές σου και αιχμάλωτος του διαβόλου; Υπάρχουν τύραννοι που δεν μπορείς να τους δεις, όμως είναι τόσο καταστροφικοί όσο και οι αιμοσταγείς δικτάτορες!

Κι όμως υπάρχει το ανώτερο είδος της ελευθερίας, που μπορεί να την αποκτήσει κάθε άνθρωπος. Κι αυτήν κανένας τύραννος δεν μπορεί να την αφαιρέσει. Οι τύραννοι μπορεί να μας βασανίσουν, να μας εξορίσουν, να μας κρεμάσουν, να μας αποκεφαλίσουν, αλλά δεν μπορούν ποτέ να μας στερήσουν την αληθινή ελευθερία.

Η πνευματική ελευθερία

Μιλάμε για την πνευματική ελευθερία, που την  παραχωρεί μόνο ο Χριστός σ’ όλους τους ακολούθους Του. Διαβάζουμε: «Αν λοιπόν σας ελευθερώσει ο Γιος, τότε θα είστε πραγματικά ελεύθεροι» (Ιωάν. 8:36 και Β΄ Κορ. 3:17). Οι  άνθρωποι μιλούν για ελευθερία, αδελφοσύνη, ισότητα, αλλά ποτέ δεν θα μάθουν την ύψιστη μορφή ελευθερίας, μέχρις ότου  γίνουν πολίτες της Βασιλείας του Θεού.

Από τι μας ελευθερώνει ο Χριστός:

Από την ενοχή της αμαρτίας. Οι αμαρτίες μας έχουν συγχωρηθεί και ο Θεός μάς  βλέπει δίκαιους.

Από τη δύναμη της αμαρτίας. Η αμαρτία πια δεν βασιλεύει στις καρδιές μας. Με τη δύναμη του Χριστού σταυρώνουμε τη σάρκα και τις επιθυμίες της. Με τη χάρη Του νικούμε τις σατανικές  ροπές. Ο πιστός δεν είναι πλέον σκλάβος στις επιθυμίες και στα πάθη.  Σε όλα αυτά είμαστε περισσότερο από νικητές με τον Χριστό (Ρωμ. 8:37).

Από τον φόβο του Θεού. Δεν αντιμετωπίζουμε τον Θεό με τρόμο, όπως έκαναν οι πρωτόπλαστοι όταν αμάρτησαν και προσπάθησαν να κρυφτούν. Έχουμε συμφιλιωθεί με τον Θεό, που  είναι ο Πατέρας μας.

Από τον φόβο του ανθρώπου. Ο φόβος του ανθρώπου ήταν κάποτε παγίδα. Τρέμαμε στη σκέψη τι θα σκέπτονταν και τι θα έλεγαν οι άλλοι. Ακολουθούσαμε τον τρόπο ζωής, τη μόδα και τα έθιμα των γύρω μας. Τώρα  μας ενδιαφέρει πώς μας βλέπει ο Θεός.

Από τον φόβο του θανάτου. Ο πιστός δεν βλέπει τον θάνατο σαν εφιάλτη. Μπορεί  να αντιμετωπίσει τον «έσχατο εχθρό» και να του πει: «Δεν μπορείς να με βλάψεις». Προσβλέπουμε σ’ αυτό που ακολουθεί μετά τον θάνατο, δηλαδή στην ανάσταση, στην κρίση και στην αιωνιότητα.

Όσους έχει ελευθερώσει  ο Χριστός είναι ελεύθεροι για πάντα. Τα ονόματά τους έχουν γραφεί στο Βιβλίο της Ζωής και κανείς δεν μπορεί να τα διαγράψει.

Η ελευθερία του λαού του Χριστού έχει αποκτηθεί με μεγάλο κόστος και θυσία. Επειδή μεγάλη ήταν η δουλεία στην οποία βρισκόταν ο αμαρτωλός, έτσι  και  η τιμή που έπρεπε να καταβληθεί για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων του Σατανά ήταν μεγάλη. Το τίμημα που ο Χριστός πλήρωσε για τον λαό Του ήταν το ίδιο Του το αίμα: «μας εξαγόρασε ο Χριστός από την κατάρα του νόμου, έχοντας γίνει ο ίδιος κατάρα για λογαριασμό μας …» (Γαλάτας 3:13),«…που την απέκτησε με το ίδιο του το αίμα» (Πράξεις 20:28). «μας καθάρισε από τις αμαρτίες μας λούζοντάς μας με το ίδιο του το αίμα»  (Αποκ. 1:5)

Το σχέδιο της λύτρωσης

Η άγνοιά μας για το σχέδιο της σωτηρίας είναι η αιτία που έχουμε αναιμική ελπίδα, μικρή πίστη και αμφιβολίες. Πολλοί είναι ικανοποιημένοι με μια αόριστη ιδέα ότι ο Χριστός με κάποιον τρόπο θα σώσει τους αμαρτωλούς, αλλά πώς ή γιατί δεν έχουν ιδέα. Ο Χριστός πέθανε στη θέση μας, ως ο αντικαταστάτης μας. Πλήρωσε το χρέος και εξασφάλισε την ελευθερία του λαού Του. «Αυτός, φορτώθηκε ο ίδιος στο σώμα του τις δικές μας αμαρτίες πάνω στο σταυρό, έτσι που να απαλλαχτούμε ριζικά από τις αμαρτίες και να ζήσουμε για τη δικαιοσύνη. Χάρη σ’ εκείνου την πληγή γιατρευτήκατε εσείς» (Α΄Πέτρου 2:24). «ενώ ακόμα εμείς ήμασταν αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για μας» (Ρωμαίους  5:8).Αυτή είναι η ελευθερία που αξίζει να την έχουμε, η οποία δεν μπορεί ποτέ να ανατραπεί, είναι αιώνια, σ’ αντίθεση με  τις ανθρώπινες ελευθερίες.

Ενώ, όταν γεννιέται κάποιος, απολαμβάνει το προνόμιο της ελευθερίας της χώρας του, στον πνευματικό τομέα όλοι γεννιόμαστε σκλάβοι της αμαρτίας «και ήμεθα εκ φύσεως τέκνα οργής» (Εφεσ. 2:3). Την ελευθερία, που μας δίνει ο Χριστός, δεν την αποκτούμε  με το βάπτισμα ούτε αν είμαστε μέλη μιας εκκλησίας ούτε αν συμμετέχουμε σε όλες τις συνάξεις της εκκλησίας. Πολλοί έχουν βαφτιστεί στο όνομα της Αγίας Τριάδος ως βρέφη ή και μεγάλοι, που συνεχίζουν να είναι δούλοι της αμαρτίας. Η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι σωματείο, που τα μέλη του ζουν και συμπεριφέρονται όπως τους αρέσει. Στην Εκκλησία του Χριστού μετρά ο άγιος χαρακτήρας.

Έχεις λαχτάρα να αποκτήσεις την ένδοξη ελευθερία  που προσφέρει ο  Χριστός, σ’ όσους με μετάνοια και πίστη Τον δέχονται ως Σωτήρα και Κύριό τους;  Όσους ελευθέρωσε ο Χριστός, αυτοί είναι οι καλύτεροι και νομοταγείς πολίτες. Ο πιστός δεν ξεχνά ότι«η δική μας πραγματική πατρίδα (πολίτευμα μας) είναι στους ουρανούς» (Φιλιπ. 3:20).

Έχεις αυτήν  την ελευθερία; Αν ναι, απόλαυσέ την και μείνε σταθερός στην ελευθερία σου. Μην μπλεχτείς ξανά σε ζυγό δουλείας. Και ακόμη,  σκέψου καθημερινά τα εκατομμύρια των συνανθρώπων μας που είναι δέσμιοι του Σατανά, των αιρετικών διδασκαλιών και της τυπολατρικής και κίβδηλης θρησκείας και περιμένουν εσένα να τους πεις για τον Μεγάλο Ελευθερωτή, τον ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ!