του Φώτη Ρωμαίου– (Επίκαιρο κήρυγμα. Υπάρχει βίντεο)
https://www.youtube.com/watch?v=VBXizkGOo-Y&feature=youtu.be
Έσδρας 3,8-13, Λουκάς 5,33-39
Το δεύτερο μήνα του δεύτερου έτους από τότε που γύρισαν στην Ιερουσαλήμ, την πόλη του ναού του Θεού, ο Ζοροβάβελ γιος του Σαλαθιήλ και ο Ιησούς γιος του Ιωσαδάκ άρχισαν να εργάζονται μαζί με τους υπόλοιπους συμπατριώτες τους, τους ιερείς, τους λευίτες και όλους όσους είχαν γυρίσει από την αιχμαλωσία στην Ιερουσαλήμ. Στους λευίτες από είκοσι ετών και πάνω ανέθεσαν να επιβλέπουν την εργασία του ναού του Κυρίου. Ο Ιησούς, με τους γιους του και τους συγγενείς του: Καδμιήλ, Βανί και Ωδαβία, είχαν αναλάβει την επίβλεψη των εργατών του ναού του Θεού. Επίσης στους επιστάτες του ναού ανήκαν και οι λευίτες οι απόγονοι του Χεναδάδ.
Όταν οι χτίστες έβαλαν τα θεμέλια του ναού του Κυρίου, ήρθαν οι ιερείς με τις στολές τους και τις σάλπιγγες και οι λευίτες, οι απόγονοι του Ασάφ, με τα κύμβαλα, για να υμνήσουν τον Κύριο, σύμφωνα με τις οδηγίες που είχε δώσει ο Δαβίδ, βασιλιάς του Ισραήλ. Έψαλλαν αντιφωνικά αινώντας και ευχαριστώντας τον Κύριο. «Είναι καλός», έλεγαν, «κι αιώνια διαρκεί η αγάπη του για τον Ισραήλ!» Και όλος ο λαός με δυνατές φωνές υμνούσε τον Κύριο, που είχαν τεθεί τα θεμέλια του ναού του.
Πολλοί από τους ιερείς, τους λευίτες και τους αρχηγούς των συγγενειών, που ήταν αρκετά ηλικιωμένοι και είχαν προλάβει τον πρώτο ναό, έκλαιγαν τώρα δυνατά με τον καινούριο ναό, που έβλεπαν να θεμελιώνεται. Οι άλλοι όμως πανηγύριζαν με αλαλαγμούς. Έτσι δεν μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει τους αλαλαγμούς τους από τους θρήνους των άλλων, γιατί και οι δύο ήχοι ήταν πάρα πολύ δυνατοί κι ακούγονταν από πολύ μακριά..
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ
Ζούμε σε μια κοινωνία που βιώνει καταιγιστικές αλλαγές…Στην τεχνολογία και επιστήμη, στην κοινωνία και τον πολιτισμό, στην ηθική και τη θρησκεία, στην πολιτική και την οικονομία.
Είμαστε από τους πιο προνομιούχους ανθρώπους στη γη, ανεξάρτητα από τις πιεστικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Πολλές φορές όμως δεν μπορούμε να ευχαριστηθούμε αυτό που έχουμε γιατί πολύ απλά δεν είμαστε ευχαριστημένοι μ’ αυτό που είμαστε…
Στη σημερινή περικοπή μόλις μπήκε το θεμέλιο του νέου ναού, μετά τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία και η νέα γενιά ζητωκραυγάζει, ενώ η παλιότερη θρηνεί ίσως γιατί ο νέος ναός δεν είναι σαν τον παλιό… Η διαχείριση της διαφορετικότητας και της αλλαγής είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της χριστιανικής πορείας και ζωής.
Είναι εδώ που τα περισσότερα προβλήματα λαμβάνουν χώρα είτε πρόκειται για την διακυβέρνηση μιας χώρας ή για τη διακονία μιας εκκλησίας.
Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε με ρεαλισμό την ετερότητα και διαφορετικότητα που ο Θεός έχει χαρίσει για ευλογία σε μας και να λειτουργήσουμε με συνέπεια ακολουθώντας τις δομές και διαδικασίες που έχουμε συμφωνήσει. Απ’ την άλλη παραδεχόμαστε ότι η παρουσία της αμαρτίας “χαλάει” τη συνταγή της αρμονίας αλλά ταυτόχρονα πρέπει να αποδεχτούμε ότι η κυριαρχία του Θεού έχει τον τελευταίο λόγο πάνω σε κάθε περίοδο, πρόσωπα και προγράμματα, ιδιαίτερα όταν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε το θέλημά Του στη ζωή μας. Η κάθε σύγκρισή μας με το χτες ή με την αλλαγή του σήμερα πρέπει να μας γεμίζει ευγνωμοσύνη και ευχαριστία γιατί το θέλημά Του είναι αγαθό ευάρεστο και τέλειο…και εμείς ανήκουμε σ’ Αυτόν! Αυτός είναι που συγκροτεί αυτό που είμαστε και ο Θεός μας είναι ο ίδιος χτες, σήμερα και στους αιώνες…
ΑΚΟΥΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΛΙΝΚ
https://www.youtube.com/watch?v=VBXizkGOo-Y&feature=youtu.be