Μπορείτε να διαβάσετε σύντομα σχόλια σε εδάφια της Αγίας Γραφής του Les Wheelton σε μετάφραση του Αντρέα Φούρναρη, εκπαιδευτικού
«Μη κρίνετε, για να μη κριθείτε» (Ματθ. 7:1)

Έχεις συνειδητοποιήσει πλήρως πόσο κακό είναι να κρίνουμε τους άλλους; Όταν κρίνουμε ένα άλλο πρόσωπο, εκφράζουμε συνάμα μια κρίση για τον εαυτό μας. Είναι σαν να δηλώνουμε ότι εμείς ποτέ δεν είχαμε ανάγκη συγχώρεσης ή χάριτος· ότι ποτέ δεν έχουμε πέσει ούτε κινδυνέψαμε να πέσουμε· ότι είχαμε πάντα τα πιο αγνά κίνητρα. Κοντολογίς, ότι δεν έχουμε ποτέ μετανοήσει για κάτι, επειδή ποτέ δεν χρειάστηκε να το κάνουμε! Η καρδιά που κρίνει, κοιτάζει αφ’ υψηλού· η καρδιά που κρίνει δεν έχει δει ακόμα τη δική της αμαρτία· η καρδιά που κρίνει είναι αμετανόητη. Από τη στιγμή που αρχίζουμε να κοιτάμε τον εαυτό μας, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει ένα δοκάρι στο δικό μας μάτι, και συνειδητοποιούμε πόσο ρεζιλευτήκαμε. Από τη στιγμή που πραγματικά μετανοήσουμε, τα μάτια μας πλένονται, και αρχίζουμε να βλέπουμε με κατανόηση και έλεος τους άλλους που αποτυγχάνουν.Αρχίζουμε να εκτιμούμε τους άλλους ως ανώτερους από μας. Βέβαια, αυτή δεν είναι μια στάση που μπορούμε να υιοθετήσουμε με δική μας βούληση – είναι το αποτέλεσμα της χάρης, που έρχεται να μας πλύνει και να μας αναζωογονήσει, καθώς ταπεινωνόμαστε. Σκέψου διάφορους ανθρώπους που έχεις μπει στον πειρασμό να επικρίνεις ή να υποτιμήσεις και άφησε το Άγιο Πνεύμα να σου δώσει αγάπη για αυτούς. Η μετάνοια είναι μια λέξη αναζωογονητική για όσους γνωρίζουν τη δύναμή της. Με αυτή μπορούμε να ανακαλύψουμε εκ νέου την αγάπη του Θεού μέσα μας· και δεν είναι μακριά, αν και μπορεί να μας κοστίσει την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια μας το να σκύψουμε και να πιούμε εκ νέου τα ελέη του Κυρίου σήμερα. Υπάρχει πάντα ένα ρεύμα ζωντανού νερού που ρέει γι’ αυτούς που θα γονατίσουν και θα πιουν.

« … Ο Kύριoς, όμως, έβαλε επάνω σ’ αυτόν την ανομία όλων μας» (Ησαϊας 53: 6)

Η πίστη μας στον Χριστό αρχίζει με κάτι που ήδη έγινε στο παρελθόν. Το σημερινό εδάφιο από τον Ησαΐα είναι γραμμένο σε παρελθοντικό χρόνο, καθώς ο Κύριος μιλά, με το στόμα του προφήτη, για το τελειωμένο Του έργο. Το περπάτημά μας με τον Θεό είναι δυνατό, επειδή ακριβώς έχουμε συγχωρεθεί, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχει ήδη γίνει. Πώς επωφελούμαστε εμείς από αυτό το γεγονός; Όχι με το να κάνουμε κάτι, αλλά πρώτα με το να πιστέψουμε. Το έργο που ο Θεός έχει ήδη κάνει, σκοπό έχει να παραγάγει μέσα μου τη ζωή του ίδιου του Χριστού. Έχω μέσα μου την αποδοχή του Θεού διαμέσου του έργου του Υιού Του. Αλλά περισσότερο από αυτό, έχω τη ζωή που έχει ήδη ικανοποιήσει πλήρως τον Θεό:«Είστε πλήρεις μέσα σε Αυτόν», μας διαβεβαιώνει ο Παύλος (Κολ. 2:10). Μόνο από τη θέση της κατάπαυσης εν Χριστώ μπορώ να ζήσω αυτή τη ζωή, όπου κάθε δική μου προσπάθεια έχει σταματήσει και τώρα λατρεύω τον Θεό και τον ευχαριστώ. Αν μπορούμε να κρατήσουμε τα μάτια μας σε αυτό το μεγάλο, τελειωμένο έργο, τότε δεν θα ζήσουμε ποτέ ξανά σαν τους τελευταίους μαθητές της τάξης, που αγωνίζονται να περάσουν τις εξετάσεις, αλλά και οι καλύτερες προσπάθειές τους ποτέ δεν είναι αρκετές. Έχουμε μέσα μας τη ζωή που έχει ικανοποιήσει την καρδιά του Πατέρα και γι ‘αυτό έχουμε «περάσει τις εξετάσεις», με διάκριση από την αρχή. Μήπως κοιτάς τον εαυτό σου και σκέφτεσαι τι έχεις να κατορθώσεις σήμερα; Σήκωσε τα μάτια σου στο Γολγοθά και προχώρα με χαρά στη σημερινή μέρα, γνωρίζοντας ότι είσαι αποδεκτός από τον Θεό εν Χριστώ. Ας είναι οι διάφορες ενασχολήσεις σου ένα τραγούδι δοξολογίας σ’ Αυτόν.

«… (ο Θεός) κατοικεί σε απρόσιτο φως, τον οποίο κανένας από τους ανθρώπους δεν είδε ούτε μπορεί να δει …» (Α’ Τιμ. 6:16)

Είναι κοινό χαρακτηριστικό σε όλους μας να θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας και όσων βρίσκονται στον περίγυρό μας. Θέλουμε να είμαστε σε θέση να επιβλέπουμε τη ζωή μας – έτσι ώστε τίποτα να μη ξεφεύγει από την προσοχή ή τον έλεγχό μας. Αλλά αυτό είναι ακριβώς που κάνει τη ζωή μας τόσο στεγνή και άδεια. Πέρα από εμάς υπάρχουν εκείνες οι ιδιότητες του Θεού, που τον κάνουν ακριβώς τόσο συναρπαστικό. Δεν είναι, δηλαδή, το ότι λέει θαυμάσια πράγματα για μας. Είναι ο ΙΔΙΟΣ που είναι η απόλαυση. Ας μη νομίζουμε ότι γνωρίζουμε πια όλα που αφορούν τον Θεό. «Ω, εγώ πάντοτε το ήξερα αυτό!» ή «Ω, αυτό το γνωρίζω εδώ και χρόνια!». Υπάρχει μια πλευρά του Θεού που ποτέ δεν θα γίνει γνωστή σε μας, μόνο και μόνο επειδή ο Θεός είναι τόσο πολύ πιο μεγάλος από ό,τι μπορούμε ποτέ εμείς να διανοηθούμε. Φανταστείτε απλώς ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν δέκα νέα χρώματα στον ουρανό που δεν έχετε δει ποτέ. Κανείς δεν μπορεί να τα περιγράψει, επειδή κανείς δεν μπορεί να τα συγκρίνει με κάτι που είναι πάνω στη γη. Κατά παρόμοιο τρόπο, υπάρχουν πράγματα στην αγάπη, τη δύναμη και την αγιότητα του Θεού που ξεπερνούν κάθε ανθρώπινη φαντασία και διανόηση. Αυτό θα πρέπει να μας κάνει να σκεφτόμαστε πιο επάξια για Αυτόν και να Τον λατρεύουμε με μεγαλύτερη θέρμη και εκζήτηση. Αυτός είναι ο Θεός, και μόνον Αυτός. Αν σηκώναμε τα μάτια μόνο για λίγα λεπτά κάθε μέρα και Τον βλέπαμε όπως πραγματικά είναι, τότε κάτι από εκείνη την υπέρλαμπρη δόξα θα αντικατοπτριζόταν στη ζωή μας. Θα γινόμασταν πιο ευγενείς, πιο καλοί άνθρωποι. Η καλύτερη σκέψη που μπορεί ποτέ να έχουμε στο μυαλό μας είναι ο Θεός. Δεν υπάρχει υψηλότερη, πιο όμορφη δραστηριότητα, που να επεκτείνει τόσο τους πνευματικούς μας ορίζοντες, όσο το να Τον λατρεύουμε.

«Eπειδή, η oργή τoυ διαρκεί μoνάχα μία στιγμή· ζωή, όμως, είναι στην ευμένειά τoυ· την νύχτα μπoρεί να συγκατoικήσει κλάμα, αλλά τo πρωί έρχεται αγαλλίαση» (Ψαλμός 30:5).

Μια μεγάλη ανάγκη της καρδιάς μας είναι η ελπίδα. Στη ζωή μας ολοένα και προσμένουμε το επόμενο πράγμα που θα μας συναρπάσει, δυστυχώς όμως ο ενθουσιασμός αυτός δεν διαρκεί πολύ. Μερικές φορές οι χαρές της ζωής καταλήγουν σε τραγωδία, και τότε είναι που βιώνουμε μια «νύχτα κλάματος». Το σκοτάδι της νύχτας φαίνεται τόσο βαθύ, γιατί χάνουμε την ελπίδα – δεν προσβλέπουμε στην παρέμβαση του Θεού. Η νύχτα γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτική και φαίνεται ισχυρότερη από τις υποσχέσεις του Θεού. Η κατάσταση μοιάζει να είναι μόνιμη και απελπιστική.Εδώ όμως ο ψαλμωδός δίνει προφητική ενόραση στο καταπιεστικό σκοτάδι και την κατάθλιψη που συντρίβει μερικές φορές τις ψυχές των πιστών. «Κοίτα μπροστά», λέει, «ναι, τώρα υπάρχει σκοτάδι, αλλά δεν θα διαρκέσει για πάντα!. Αντιστάσου! Πες στην καταιγίδα: «Εγώ θα εμπιστεύομαι στον Κύριο!». Μπορεί να φαίνεται σαν ο Θεός να είναι θυμωμένος, αλλά αυτό θα διαρκέσει τόσο όσο το τρεμοφέγγισμα ενός κεριού, σε σύγκριση με την ευμένειά Του που είναι στη ζωή μας, όχι μόνο τώρα αλλά και σε όλη την απέραντη αιωνιότητα. «Η χαρά έρχεται …». Μην αφήνεις, λοιπόν, τη νύχτα να σε καταβάλλει – αυτό είναι που συμβαίνει όταν χάνουμε την ελπίδα μας. Κράτα την καρδιά σου προσηλωμένη στην υπόσχεση του Θεού: «Η χαρά έρχεται…». Μη βρέχεις το σκυρόδεμα της απελπισίας με τα δάκρυα της νύχτας. Αντ’ αυτού, άφηνε τα δάκρυά σου να ποτίζουν το τρυφερό φυτό του λόγου του Θεού, επειδή μια νέα μέρα ανατέλλει. Όπως η γη γυρίζει σίγουρα και ασταμάτητα γύρω από τον ήλιο και μια νέα μέρα ξημερώνει, έτσι θα χαράξει και μια νέα αυγή χάριτος και ευμένειας στη ζωή σου.

Από το βιβλίο “HEARING GOD’S HEART” Les Wheelton, σε μετάφραση του Αντρέα Φούρναρη, εκπαιδευτικού