του Θανάση Σταυρόπουλου

Τα βήματα Σου ακούω στα σημάδια

βαριά, μεγαλειώδη, φοβερά

κοντεύει εκείνη η μέρα Σου η Άγια

που θα φανεί η δόξα Σου όπως ποτέ ξανά!

 

Τα βλέπω τα σημάδια του ερχομού

λοιμοί και πείνες και σεισμοί

πόλεμοι, εξεγέρσεις και κακά παντού

θλίψη η καρδιά, στα μάτια μας λυγμοί,

 

όχι για τούτα που θα γίνουν

που συ μας γνώρισες το τι και πως

αλλά για τους απίστους που θα φύγουν

χωρίς Ζωή, χωρίς πίστη και Φως.

 

Ώ! Πόσο φοβερός θάνοι αυτός Σου ο ερχομός

όχι σαν τότε πούρθες ωσάν παιδί μικρό

αλλά σαν Παντοδύναμος και Κύριος του Παντός

να τιμωρήσεις τ’ άδικο ν’ αμείψεις το καλό.

 

Ώ! Πόσο η καρδιά μου λαχταρά

εκείνη την στιγμή την ποθητή

τα μάτια μου να στρέψω εκεί ψηλά

πάνω απ’ τα σύννεφα που θάρθεις Λυτρωτή.

 

Πως οι άνθρωποι θα τρέχουν να κρυφτούν

σαν τα σκουλήκια φεύγουν απ’ το φως πέρα

σκεπάστε μας θα λένε στα βουνά να μη φανούν

στην κρίση Εκείνου που’ ρχεται, να! στον αέρα!

 

Έλα Χριστέ μου, έλα Σε προσμένω

πριν η κακία πλημμυρίσει όλη τη γη

το χέρι Σου δωσ’ μου, έτοιμος να περιμένω

εκείνη την μακαρία την στιγμή

 

ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ