Γράφει ο Γιώτης Κανταρτζής
Γνωστό το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν για τα καινούργια ρούχα του βασιλιά. Ο βασιλιάς αλλά και το πλήθος τυφλωμένοι από την ματαιοδοξία και την λάμψη της εξουσίας δεν βλέπουν το προφανές: ο βασιλιάς είναι γυμνός. Χρειάζεται η αθωότητα και η αφέλεια ενός παιδιού για να γίνει αντιληπτό το αυτονόητο. Κοιτώντας την εξουσία, αυτό που θαυμάζουμε, που ζηλεύουμε και που φοβόμαστε είναι ένα κέλυφος πίσω από το οποίο υπάρχει ένας γυμνός άνθρωπος. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δίπλα σε αυτό το παραμύθι και στο δίδαγμά του αξίζει να βάλουμε μια ιστορία από την Παλαιά Διαθήκη. Και εκεί ένας βασιλιάς παρελαύνει γυμνός μπροστά σε όλους τους υπηκόους του. Διαβάζουμε στο Β’ Σαμουήλ 6 ότι όταν η κιβωτός της Διαθήκης, δηλαδή το σύμβολο της παρουσίας του Θεού μπήκε στην Ιερουσαλήμ ο Δαβίδ ξεγυμνώθηκε μπροστά της κι έμεινε φορώντας μόνο το λινό εφώδ, το εσώρουχό του. Επίσης τον βλέπουμε να κάνει θυσία και να χορεύει με όλη του τη δύναμη. Για καιρό πίστευα ότι ο Δαβίδ έρχεται σε ένα είδος έκστασης και παραζάλης και για αυτό πετάει τα ρούχα του. Μάλιστα θεωρούσα την πράξη του κάπως αναξιοπρεπή. Έτσι, μάλλον συμφωνούσα με την γυναίκα του, την Μιχάλ που όπως διαβάζουμε όταν τον είδε έτσι «ένιωσε βαθιά περιφρόνηση γι’ αυτόν» (εδ. 16). Στην πραγματικότητα η στάση της Μιχάλ είναι το κλειδί για να καταλάβουμε τη συμπεριφορά του Δαβίδ. Έτσι λίγο παρακάτω μιλώντας μαζί με τον βασιλιά του λέει, «αυτό θα έκανε κι ο τελευταίος ανυπόληπτος» (εδ. 20). Δηλαδή με την πράξη του έβαλε τον εαυτό του στη θέση του τελευταίου δούλου. Πιο κάτω δεν υπήρχε. Και ο Δαβίδ συμφωνώντας της απαντά «Εγώ για να τιμήσω τον Κύριο φέρθηκα έτσι … και θα ταπεινωθώ ακόμα περισσότερο!» (εδ. 21 – 22). Τι λέει λοιπόν ο Δαβίδ με την πράξη του; Μπροστά στον Βασιλιά των Βασιλιάδων βγάζει τα ρούχα του. Ποια ρούχα; Τα βασιλικά ρούχα. Μένει γυμνός. Ο βασιλιάς Δαβίδ ομολογεί με την πράξη του ότι μπροστά στον Θεό είναι πιο κάτω κι από τον τελευταίο δούλο! Ομολογεί ότι η εξουσία που έχει δεν είναι δική του. Είναι «ρούχα» που φορά. Ρούχα που δεν του ανήκουν δικαιωματικά αλλά του δόθηκαν και έτσι είναι υπόλογος για αυτά. Ρούχα που δεν τον κάνουν καλύτερο ή ανώτερο αλλά αντίθετα τον κάνουν υπεύθυνο. Στο Δευτερονόμιο 17 ο Θεός δίνει τον νόμο για τον βασιλιά. Εκεί του θυμίζει ότι αυτό που πρέπει πάντα να κρατά στο νου του είναι ότι είναι υπηρέτης. Δίπλα του κάθε μέρα θα βρίσκεται το βιβλίο του «Νόμου». Δηλαδή πάντα θα θυμάται ότι υπάρχει κάποιος ανώτερος από αυτόν. Ποτέ η εξουσία του δεν θα γίνει απόλυτη. Σκεφτείτε για λίγο το περιστατικό του Δαβίδ με τον Νάθαν. Ο προφήτης τον ελέγχει και ο βασιλιάς μετανοεί ενώπιον του Θεού. Να τι σημαίνει να μπορώ να «ξεγυμνωθώ» μπροστά στον αληθινό Βασιλιά. Σημαίνει ότι μαθαίνω καθημερινά την τέχνη της μετάνοιας. «Μα θα εκτεθείς», θα πουν στους πολιτικούς τα επικοινωνιακά τους επιτελεία. Αυτό δεν είπε και η Μιχάλ; Ο σωστός βασιλιάς ξέρει να ξεγυμνώνεται! Και πόση ανάγκη έχει η πατρίδα μας από «γυμνούς» πολιτικούς. Αλλά και οι εκκλησίες μας. Πόση ανάγκη έχουν από ποιμένες, πρεσβυτέρους, ηγέτες που ξέρουν την τέχνη της μετάνοιας και νιώθουν «πρώτοι των αμαρτωλών» μπροστά στον Άγιο Θεό. Άλλωστε πέρα από τον Δαβίδ έχουμε να μιμηθούμε και τον Υιό του Δαβίδ, τον Κύριο Ιησού. Αυτός ήταν ο μόνος βασιλιάς που τα βασιλικά ρούχα ήταν δικά του. Του ανήκαν. Κι όμως «ξεγυμνώθηκε» για να μας δείξει ότι η πραγματική δύναμη είναι η συγχώρηση και η υπηρεσία. Είναι ο βασιλιάς που έγινε δούλος. Αυτή είναι η βιβλική θεώρηση της εξουσίας. Και οι εκκλησίες μας πρέπει να γίνουν οι εναλλακτικές κοινότητες που θα δείξουν στον κόσμο ένα άλλο πρότυπο, έναν άλλο τρόπο, ένα άλλο μοντέλο όπου αυτός που θέλει να είναι πρώτος γίνεται υπηρέτης όλων (Μάρκος 10:44).
Από την ιστοσελίδα: http://www.aeee.gr