Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί που βγαίναμε ομαδικά στα χωράφια με τις σφεντόνες στο χέρι. Τεντώναμε τη σφεντόνα και σημαδεύαμε τους αετούς που έκαναν κύκλους από πάνω μας. Αλλά δεν τα καταφέρναμε να τους πληγώσουμε, γιατί η πέτρα μας δεν έφτανε στα ύψη που πετούσαν.

Τούτες οι εικόνες που έρχονται τόσο γλυκά στη θύμηση, κρύβουν μέσα τους και σπουδαία πνευματικά μαθήματα. Γιατί τώρα μπορώ να καταλάβω, πως το πέταγμα του αετού, μοιάζει με την πνευματική ζωή του σωστού χριστιανού. Όσο πιο ψηλά πετάς τόσο πιο σίγουρη είναι η πνευματική σου ζωή. Στα μεγάλα ύψη δε μπορεί να σε φτάσει το βόλι του εχθρού. Όσο πιο χαμηλά «πετάμε», όσο πιο κοντά στη γη κινούμαστε, τόσο πιο εύκολος στόχος γινόμαστε για τη σφεντόνα του διαβόλου. Κοίτα τους αετούς πως ανοίγουν τις φτερούγες τους κι αφήνονται στα ανοδικά ρεύματα του αέρα που τους ανεβάζει πάνω από τα σύννεφα. Τους μεταφέρει ο άνεμος χωρίς να φτεροκοπούν συνέχεια. Απλώς κανονίζουν την κλίση των φτερούγων τους ώστε να είναι κόντρα στον άνεμο, για να τους σπρώχνει ψηλά.

Ας αφεθούμε κι εμείς στην πρόνοια του Θεού χωρίς άγχος, χωρίς περιττές και ανώφελες κινήσεις, για να μας οδηγήσει εκεί όπου Αυτός θέλει. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να σταθούμε ενάντια στον άνεμο των αντίξοων περιστάσεων, γιατί μόνο έτσι θα ανεβούμε πάνω από τα καταιγιδοφόρα νέφη των θλίψεων και των δυσκολιών. Διαφορετικά θα πέσουμε πολύ χαμηλά στην πνευματική μας ζωή, με αποτέλεσμα να πληγωθούμε θανάσιμα από το βόλι του κυνηγού της ψυχής μας. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι δε χρειάζεται να κάνουμε «ελιγμούς», για να αποφύγουμε  τον εχθρό. Όμως είναι ανάγκη να πετάμε ψηλά. Δεν έχει σημασία αν είμαστε πίσω από τους άλλους. Φτάνει να είμαστε πιο ψηλά από τα γήινα.

stavrinoup@hotmail.com
Λεμεσός- Κύπρος