Ένας από τους βασικότερους λόγους για τον πνευματικό λήθαργο που παρατηρείται συχνά σε χριστιανικές εκκλησίες είναι η άγνοια των προνομίων που έχουν οι χριστιανοί σαν παιδιά του Θεού. Δεν υπάρχει ίσως καλύτερο αντίδοτο για την πάθηση αυτή από τη διδαχή του Παύλου στο 8ο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής του.

Το κεφάλαιο αυτό αρέσει σε πολλούς πιστούς επειδή αποτελεί ένα μεγαλειώδες φινάλε, μια συγκλονιστική κατακλείδα της διδαχής του Παύλου για τη δικαίωση. Στα τελευταία εδάφια, ο απόστολος Παύλος φαίνεται να ξεσπάει σχεδόν σ’ ένα άσμα για να εκφράσει την ασφάλεια και τη σιγουριά που φέρνει το ευαγγέλιο.

Όμως πέρα και πάνω απ’ αυτό ο απόστολος Παύλος υφαίνει ένα άλαλο ακόμα μοτίβο, στο μεγαλοπρεπή αυτόν τάπητα της χάρης, περιγράφοντας τα προνόμια που έχουν απομενηθεί και ανήκουν στο κάθε μέλος της οικογένειας του Θεού. Αποκαλεί τους χριστιανούς «αδελφούς» (εδ. 12). Μιλάει γι’ αυτούς ως «γιους» του Θεού (εδ. 14), που μπήκαν στην οικογένεια του Θεού μέσω της «υιοθεσίας» (εδ. 15, 23). Λέει γι’ αυτούς ότι είναι «τέκνα» (εδ. 16) και «κληρονόμοι» και μάλιστα «συγκληρονόμοι του Χριστού» (εδ. 17).

Από τη φύση μας είμαστε αντικείμενα κυριολεκτικά τέκνα οργής (Εφεσ. 2:3). Με τρόπο θαυμαστό ο Θεός μάς δικαίωσε μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού (Ρωμ. 3:21-26). Έτσι, αποκτήσαμε και απολαμβάνουμε ειρήνη με το Θεό (Ρωμ. 5:1), και είμαστε απαλλαγμένοι από καταδίκη (Ρωμ. 8:1). Όμως ο Παύλος πίστευε ότι εμείς οι πιστοί κατέχουμε μια ακόμα μεγαλύτερη ευλογία. Είναι θαυμαστό το ότι ο Δίκαιος Κριτής δικαιώνει αμαρτωλούς, όμως, είναι ακόμα πιο θαυμαστό το ότι αυτούς τους δικαιωμένους με τη χάρη Του αμαρτωλούς, τους υιοθετεί και τους βάζει στη δική Του οικογένεια.

Πώς μπορούμε να συμμεριστούμε το αίσθημα αυτό της χαράς, έτσι ώστε να το εκδηλώνουμε στην καθημερινή ζωή μας; Ποια είναι τα προνόμιά μας που ανακαλύπτουμε, καθώς περπατούμε σε κοινωνία με το Χριστό; Ανάμεσα στα πολλά που αναφέρει ο Παύλος, μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα παρακάτω:

 

Τα παιδιά του Θεού έχουν το προνόμιο της υιοθεσίας

Όλα τα παιδιά του Θεού έχουν λάβει το πνεύμα της υιοθεσίας. Φανταστείτε κάποιον να υιοθετεί ένα εφτάχρονο παιδάκι, του οποίου η προσωπικότητα έχει ήδη διαμορφωθεί άσχημα και η ανατροφή του έχει καταστρέψει το αίσθημα της σιγουριάς. Ο πατέρας που το υιοθέτησε μπορεί να δείχνει αφειδώς την αγάπη του για το κακομαθημένο αυτό παιδάκι και να καλύπτει αντικειμενικά όλες του τις ανάγκες. Όμως ένα πράγμα δεν μπορεί να κάνει, να εργαστεί στην καρδιά του νέου γιου του, για να του δώσει ένα βαθύ αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς, ότι ανήκει σ’ αυτήν την οικογένεια. Παρόλο που το παιδί το χρειάζεται αυτό, εντούτοις αυτό παίρνει χρόνο.

Απεναντίας ο απόστολος Παύλος μάς λέει ότι ο Θεός δίνει αμέσως το Πνεύμα στα παιδιά Του. «Λάβατε το πνεύμα της υιοθεσίας» (εδ. 15), είναι το μέρος της σταθερής ορολογίας του Παύλου γι’ αυτό που συμβαίνει όταν γινόμαστε χριστιανοί (Βλ. και Γαλ. 3:2). Το Πνεύμα εκχέει την αγάπη του Θεού μέσα στις καρδιές μας (Ρωμ. 5:5) κι έτσι μας βεβαιώνει ότι ανήκουμε σ’ Αυτόν. Αυτό συμμαρτυρεί με το δικό μας πνεύμα ότι είμαστε παιδιά του Θεού» (εδ. 16).

Ο απόστολος Παύλος μας δίνει ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα για τη μαρτυρία αυτή στο εδάφιο 15, όταν λέει: «Κράζουμε: Αββά, Πατέρα». Το ρήμα «κράζειν», που χρησιμοποιεί εδώ ο Παύλος είναι μια ονοματοποιϊκή λέξη, μια λέξη που ο ήχος της εκφράζει τη σημασία της. «Κράζειν», σημαίνει μια κραυγή για κάποια ανάγκη. Χρησιμοποιείται στα Ευαγγέλια, από εκείνους που έκραξαν στον Ιησού για βοήθεια και σε σχέση με τον ίδιο τον Ιησού που έκραξε στο σταυρό.

Καταλαβαίνετε τώρα τη σημασία της; Ο Παύλος λέει ότι όταν ο χριστιανός περνά από κάποια δοκιμασία της πίστης του, συντριμμένος από τον πόνο, την απογοήτευση ή το πένθος, τότε το έργο του Πνεύματος δίνει την πιο ευχάριστη αίσθηση και η βεβαιότητα ότι είμαστε παιδιά του Θεού ακτινοβολεί λαμπρότερα. Γιατί τότε είναι που το βαθύτερο ένστικτό μας πρέπει να στραφεί στον Κύριο και να κράξει «Αββά, Πατέρα μου»!

Ο μη χριστιανός ποτέ δεν το κάνει αυτό, και ούτε εκείνος που επιμένει ότι όλοι μας είμαστε από τη φύση μας παιδιά του Θεού. Αυτός μπορεί ίσως να κράξει: «Θεέ, βοήθησέ με», αλλά δεν μπορεί ποτέ να κράξει πραγματικά: «Πατέρα». Μόνο τα πραγματικά παιδιά μπορούν να το κάνουν αυτό, και καθώς το κάνουν, νιώθουν ισχυρότερη σιγουριά. Ακόμα και στις σκοτεινότερες στιγμές της ζωής μου, ξέρω πως ο Θεός είναι ο Πατέρας μου.

 

Τα παιδιά του Θεού βρίσκουν βοήθεια σε ώρα αδυναμίας

Όλα τα παιδιά του Θεού βρίσκουν βοήθεια σε ώρα αδυναμίας. «Το Πνεύμα έρχεται βοηθός στις αδυναμίες μας» (εδ. 26-27). Ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί ένα ασυνήθιστο σύνθετο ρήμα εδώ: «συναντιλαμβάνεται» (στο κείμενο), που σημαίνει ότι το Πνεύμα κάνει για μας και σε συνεργασία μαζί μας, αυτό που δεν μπορούμε εμείς μόνοι μας να κάνουμε. Υπαινίσσεται το πράγμα αυτό και πρωτύτερα στο κεφάλαιο αυτό, όταν λέει ότι καθώς ζούμε σύμφωνα με το Πνεύμα, εξουδετερώνουμε τη δύναμη της σάρκας (εδ. 4,5,9,11). Μέσω της βοήθειας του Πνεύματος υπερνικούμε την αμαρτία (εδ. 13). Αλλά στα εδάφια 26 και 27, ο Παύλος κάνει λόγο ιδιαίτερα για την αδυναμία μας στην προσευχή.

Όλη η προσευχή για μεσολάβηση, είναι μια ομολογία αδυναμίας. Λέμε στον Κύριο ότι δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε εμείς εκείνο για το οποίο προσευχόμαστε. Μόνον Αυτός μπορεί. Όμως, ο απόστολος Παύλος, σκέφτεται για μια βαθύτερη αδυναμία, για την αδυναμία στην αδυναμία μας. Θέλουμε να προσευχηθούμε, αλλά δεν ξέρουμε για τι να προσευχηθούμε και πώς να προσευχηθούμε.

Τι είδους βοήθεια λαμβάνουμε; Το Πνεύμα προσεύχεται μέσα στις καρδιές μας με στεναγμούς που τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν (εδ. 26). Το Πνεύμα προσεύχεται πάντα με το θέλημα του Θεού (εδ. 27). Καθώς ο Θεός ερευνά τις καρδιές μας κοιτώντας για προσευχές, ακούει για στεναγμούς. Τους καταλαβαίνει και απαντά στις προσευχές μας.

Όταν ήμουν ακόμα μικρό παιδάκι, με είχαν πάρει οι γονείς μου επίσκεψη σ’ ένα συγγενικό μας σπίτι σε μια μακρινή πόλη. Δε θα ξεχάσω ποτέ τον ξάδελφό μου το Γιάννη. Είχε μείνει παράλυτος από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο πριν φτάσει ακόμα στα 30 του χρόνια. Καθόταν συνέχεια ακίνητος στην αναπηρική του καρέκλα. Πέρα από το να ρουφήξει ένα φλιτζάνι τσάι, δεν μπορούσε να κάνει καμιά άλλη κίνηση. Όμως παρόλο που δεν μπορούσε να μιλήσει, μπορούσε να βγάζει στεναγμούς. Όποτε στέναζε, για μεγάλη μου απορία, η γυναίκα του που φαινόταν να καταλαβαίνει τους στεναγμούς του, πήγαινε στο πλευρό του και του έδινε ότι ακριβώς χρειαζόταν. Η βαθιά της αγάπη γι’ αυτόν την ικάνωνε να καταλαβαίνει τους στεναγμούς του, που για τους άλλους ήταν ακατανόητοι.

Βλέπετε τι σημαίνει αυτό; Ο Πατέρας είναι τόσο σταθερός, που μπορείς ανεπιφύλακτα να θέσεις το χέρι σου μαζί με το δικό Του στο πηδάλιο που καθοδηγεί την εκκλησία στη θάλασσα του κόσμου.

 

Τα παιδιά του Θεού μπορούν να νιώθουν σιγουριά

Όλα τα παιδιά του Θεού μπορούν να έχουν απόλυτη βεβαιότητα για την κυριαρχική εξουσία του Θεού (εδ. 28-30). Βιβλικά διδαγμένοι χριστιανοί δεν είναι ούτε μοιρολάτρες, ούτε τυφλοί οπτιμιστές. Η στάση τους δεν είναι ούτε «Ότι είναι να γίνει θα γίνει», ούτε «Το καθετί θ’ αποβεί για το καλό μας στο τέλος». Δεν είναι η τύχη, αλλά ο ουράνιος Πατέρας μας που κατευθύνει την πορεία της ιστορίας μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια (βλ. Ματθ. 6:26, 10:30). Επιπλέον ξέρουμε ότι όλα τα πράγματα δεν καταλήγουν στο καλύτερο για όλους τους ανθρώπους που ζουν μέσα σε αμαρτωλή ανταρσία εναντίον του Θεού. Για μερικούς, κάθε καλό πράγμα που έχουν λάβει από τα χέρια του Θεού, θα μεταβληθεί σε μάρτυρα για την καταδίκη τους μπροστά στο δικαστήριο του Χριστού. Μόνο για τους πιστούς αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο αυτό, θ’ αποβούν τελικά για το καλό τους. Όχι γιατί όλα αυτά που συμβαίνουν είναι καλά από τη φύση τους, αλλά επειδή ο Θεός τα φέρνει έτσι που όλα να εκπληρώνουν το δικό Του «σκοπό» (εδ. 28).

Αλλά ποιος είναι αυτός ο σκοπός; Ο απόστολος Παύλος το εξηγεί στο εδάφιο 29. Ο Πατέρας μεταμορφώνει όλα τα παιδιά Του στην εικόνα του Χριστού, ώστε ν’ αντανακλούν τη δική Του χάρη και με τον τρόπο αυτό να φανερώνουν τη δόξα Του. Το πατρικό Του χέρι επιστρατεύει κάθε μέσο, μέσα στην πρόνοιά Του για τη ζωή μας με σκοπό ν’ ανακατασκευάσει, να σχηματίσει και να συγχωνεύσει τα παιδιά Του στη μορφή του Χριστού. Μ’ αυτήν την έννοια «ο Θεός είναι υπέρ μας» (εδ. 31), κι επομένως όλα τα πράγματα συνεργούν για το καλό μας!

Αυτά είναι προνόμια ασύγκριτα, αλλά συχνά αμφιβάλλουμε γι’ αυτά. Έτσι ο απόστολος Παύλος τραβάει την προσοχή μας στο τελικό προνόμιο που θ’ αφαιρέσει κάθε αβεβαιότητα.

 

Τα παιδιά του Θεού έχουν το Χριστό ως πρωτότοκο αδελφό

Όλα τα παιδιά του Θεού έναν πρωτότοκο αδελφό του οποίου ο θάνατος για λογαριασμό τους, αποτελεί μεγάλη εγγύηση ότι ο Πατέρας θα τους δώσει καθετί που χρειάζονται για να είναι βέβαιοι για τη μόνιμη αγάπη Του γι’ αυτούς (εδ. 32-39).

Είσαι χριστιανός; Αν ναι τότε άφησε τη λογική του αποστόλου Παύλου να σου γίνει συνείδηση. Ο Θεός παρέδωσε τον ίδιο Του το Γιο σε σταυρικό θάνατο για λογαριασμό σου. Θυσίασε ότι πολυτιμότερο είχε για χάρη σου, ώστε να σε λυτρώσει από την αμαρτία. Είναι σίγουρο λοιπόν ότι μαζί μ’ Αυτόν θα σου δώσει και καθετί άλλο που πραγματικά χρειάζεσαι! Είναι αδύνατο να σ’ αφήσει να αποχωριστείς από την αγάπη Του. Αυτά είναι τα προνόμια που μπορείς ν’ απολαύσεις ως χριστιανός.

Αν δεν είσαι χριστιανός, αν ακόμα είσαι ξένος προς τα προνόμια αυτά, πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχει μόνο ένας δρόμος, μόνο μία πόρτα για να μπεις στην οικογένεια του Θεού. Είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή. Αυτός είναι η Θύρα. Αν μπεις απ’ αυτήν τη θύρα, τότε θ’ αρχίσεις ν’ απολαμβάνεις κι εσύ τα προνόμια των παιδιών του Θεού, γιατί θα είσαι κι εσύ ένας απ’ αυτούς.

 

Απόδοση: Συμεών Ιωαννίδης